Recenzja filmu „Jiro śni o sushi” : moja obiektywna ocena

Niektóre filmy dokumentalne ogląda się jak zwykłe opowieści o kuchni czy sztuce. A później nagle okazuje się, że tak naprawdę są o życiu. Jiro śni o sushi właśnie taki jest. To historia o ryżu, rybach i perfekcyjnym ułożeniu kawałka sushi, ale jeszcze bardziej – o obsesji, ciężkiej pracy i tym, co zostawia się po sobie.

Jiro Ono – mistrz, który nie odpuszcza

Jiro Ono ma swoją małą restaurację w Tokio. Sukiyabashi Jiro to zaledwie kilka miejsc przy ladzie, a mimo to zdobyła trzy gwiazdki Michelin i status legendy. W filmie widzimy człowieka, który całe życie poświęcił jednej rzeczy: sushi. Dla niego nie ma półśrodków – każda ryba, każdy kawałek ryżu muszą być przygotowane najlepiej, jak to tylko możliwe. Codzienność Jiro jest monotonna, wręcz przewidywalna, ale też w tej powtarzalności kryje się coś hipnotyzującego.

Pasja czy już obsesja?

W pewnym momencie człowiek zaczyna się zastanawiać – czy to jeszcze pasja, czy już obsesja? U Jiro granica właściwie się zaciera. Uczniowie potrafią przez lata ćwiczyć tylko to, jak poprawnie ścisnąć ryż, zanim pozwoli im się zrobić coś więcej. Brzmi absurdalnie, ale w Japonii właśnie tak wygląda droga do mistrzostwa. Dla jednych to fascynujące, dla innych pewnie przerażające.

Ojciec i syn: trudne dziedzictwo

W tle przewija się też wątek rodzinny. Synowie Jiro, a szczególnie najstarszy, Yoshikazu, żyją z myślą, że kiedyś będą musieli przejąć stery. Tylko jak dorównać ojcu, który przez całe życie gonił za perfekcją? W filmie czuć napięcie – tradycja kontra nowe czasy, lojalność wobec rodziny kontra własna droga. To dodaje całej historii jeszcze jedną warstwę, dzięki której dokument nie jest tylko o jedzeniu.

Moja opinia na koniec

„Jiro śni o sushi” zostawia sporo do przemyślenia. Z jednej strony – te perfekcyjne kadry sushi robią wrażenie, aż chce się sięgnąć po pałeczki. Z drugiej – film pokazuje też cenę, jaką płaci się za bycie najlepszym. Ciągła dyscyplina, rutyna, poświęcenie… no i pytanie, czy w tym wszystkim jest jeszcze miejsce na zwyczajne szczęście. Moim zdaniem warto zobaczyć – nawet jeśli sushi nas nie kręci, to historia Jiro zostaje z człowiekiem na dłużej.